Y orğun oluruq bəzən...
Yoruluq... Y aşamın bizə verdiyi yükü daşımağa gücümüz çatmır...
Bəlkə zamandan,bəlkə insanlardan,bəlkə gündəlik yaşam tərzimizdən...Amma ən bərbad yorğunluq insanın özündən bezməyidir..
Ö zünə aid olanlardan bezmək,aid olduqlarından bezmək ... A ğır gəlir insana...
Bunun əsas səbəblərini araşdırmadan sadəcə uzaqlaşmaq istəyirsən...Bu yəqinki ,hamımızda olub.Heç kəsin olmadığı bir yerə qaçmaq istəyirsən.Sanki bu kömək olacaqmış kimi,sanki bu nəyisə həll edəcəkmiş kimi ...
U zağa ...
Amma düşünmürük gedəcəyimiz yerdə də yenə “ S ən”olacaqsan...Orda da yenə o düşüncələr olacaq.
O bezgin,o yorğun insan olacaq...Yenə o ürək olacaq döyünən..Hər döyüntüsündə ağrı verəcək..Amma indi bir döyüntü daha artacaq...
A ğrı da artacaq...Daha tez-tez döyünəcək...Çünki o t əklik daha böyük yük verəcək sənə...Çünki artıq soruşan olmayacaq
-“Nə olub sənə?”...
-“Heç sadəcə biraz y orğunam...”
İndisə fərz etki təksən... O sualın cavabını tam səmimi,vicdanlı və qərəzsiz verməlisən... yalansız...Çünki sən özün-özünə cavab verəcəksən...
Ö zün-özünə həm məhkum,həm şahid olacaqsan...